Stanisław Kamiński

Zarówno pobieżnie scharakteryzowana tu działalność Ks. Prof. Stanisława Kamińskiego, jak i wyrażające się w niej LOGOS i ETHOS tego uczonego i nauczyciela: uczonego bezkompromisowego w dążeniu do obiektywności, wszechstronności i formalnej precyzji osiąganych wyników, nauczyciela stwarzającego przez swą postawę naukową i etyczną najlepszy klimat dla rozwoju skupiających się wokół niego młodych adeptów wiedzy, są podstawą w pełni uzasadniającą wniosek o nadanie Mu tytułu profesora zwyczajnego.

[tabs]
[tab title=”Spis treści”]

STANISŁAW KAMIŃSKI – OSOBA I DZIEŁO

BIOGRAM STANISŁAWA KAMIŃSKIEGO

Gabriela Besler (Uniwersytet Śląski w Katowicach)  11

• DANE BIOGRAFICZNE 11
• STOPNIE I TYTUŁY NAUKOWE 12
• ZATRUDNIENIE UNIWERSYTECKIE 15
• FUNKCJE UNIWERSYTECKIE I INNE ORAZ CZŁONKOSTWO W ORGANIZACJACH I UDZIAŁ W ŻYCIU NAUKOWYM 18

JAK (POWINNO SIĘ) ROZUMIEĆ I UPRAWIAĆ FILOZOFIĘ? O KONCEPCJI FILOZOFII WYPRACOWYWANEJ PRZEZ STANISŁAWA KAMIŃSKIEGO

Marek Rembierz (Uniwersytet Śląski w Katowicach)  21

STANISŁAW KAMIŃSKI: LOGIK, HISTORYK LOGIKI I FILOZOF LOGIKI

Gabriela Besler (Uniwersytet Śląski w Katowicach)  41

• KONCEPCJA LOGIKI 41
• SYLOGISTYKA  44
• SEMIOTYKA LOGICZNA 47
• BŁĘDY LOGICZNE 48
• SUPOZYCJE TERMINÓW 49
• LOGIKA FREGEGO A METODOLOGIA SYSTEMU DEDUKCYJNEGO 50
• INDUKCJA MATEMATYCZNA I METODA INDUKCYJNA  52
• TEORIA DEFINICJI 54
• ROZUMOWANIA 55
• POZOSTAŁE ZAGADNIENIA LOGICZNE 56
• ZAKOŃCZENIE 58

METODOLOGIA I FILOZOFIA NAUKI W UJĘCIU STANISŁAWA KAMIŃSKIEGO

Tadeusz Szubka (Uniwersytet Szczeciński)  61

• KONCEPCJE I PROBLEMATYKA 62
• PLURALIZM I RACJONALIZM METODOLOGICZNY  67
• METODOLOGIA I FILOZOFIA NAUKI NA POCZĄTKU XXI WIEKU 76

ZAGADNIENIA METAFILOZOFICZNE I KWESTIA KSZTAŁTOWANIA SAMOŚWIADOMOŚCI FILOZOFII W DOCIEKANIACH STANISŁAWA KAMIŃSKIEGO

Marek Rembierz (Uniwersytet Śląski w Katowicach)  83

• OGÓLNY ZARYS PROBLEMÓW METAFILOZOFII  85
• DOROBEK KONWERSATORIUM METAFILOZOFICZNEGO A REFLEKSJA METAFILOZOFICZNA 88
• REFLEKSJA METAFILOZOFICZNA OTWARTA NA PROBLEMATYKĘ ANTROPOLOGICZNĄ 92
• PRÓBA SYNTETYCZNEGO UJĘCIA ZAGADNIEŃ METAFILOZOFICZNYCH I KWESTII SAMOŚWIADOMOŚCI FILOZOFII  95

UDZIAŁ STANISŁAWA KAMIŃSKIEGO W DYSKUSJACH FILOZOFICZNYCH

Ks. Kazimierz Marek Wolsza (Uniwersytet Opolski)  103

• FILOZOFIA WOBEC LOGIKI WSPÓŁCZESNEJ  103
• FILOZOFIA WOBEC NAUK PRZYRODNICZYCH  106
• JAK FILOZOFOWAĆ O CZŁOWIEKU?.. 109
• KONCEPCJA FILOZOFICZNEJ NAUKI O BOGU  112

WPŁYW STANISŁAWA KAMIŃSKIEGO NA ŚRODOWISKO FILOZOFICZNE I POZAFILOZOFICZNE

Ks. Kazimierz Marek Wolsza (Uniwersytet Opolski)  117

• TEORIA NAUKI 117
• METODOLOGIA FILOZOFII I TEOLOGII 120
• SAPIENCJALNY WYMIAR WIEDZY 124
• KULTURA LOGICZNA  126
• KODYFIKACJA TERMINOLOGII FILOZOFICZNEJ I METODOLOGICZNEJ 129

SŁOWNIK PODSTAWOWYCH TERMINÓW

Ks. Kazimierz Marek Wolsza (Uniwersytet Opolski)  131

STANISŁAW KAMIŃSKI – TEKSTY WYBRANE

TYPY LUDZKIEJ WIEDZY

S. Kamiński, Typy ludzkiej wiedzy, „Roczniki Filozoficzne” 1964, t. 12, z. 1, s. 5–16 (przedruk: S. Kamiński, Jak filozofować? Studia z metodologii filozofii klasycznej, do druku 145, przygotował T. Szubka, Lublin 1989, s. 13–32)

OSOBLIWOŚĆ METODOLOGICZNA TEORII BYTU

S. Kamiński, Osobliwość metodologiczna teorii bytu, „Roczniki Filozoficzne” 1979, t. 27, z. 2, s. 33–49 (przedruk: S. Kamiński, Jak filozofować? Studia z metodologii filozofii klasycznej, do druku przygotował T. Szubka, 169, Lublin 1989, s. 71–87)

NAUKOWA, FILOZOFICZNA I TEOLOGICZNA WIZJA CZŁOWIEKA

S. Kamiński, Naukowa, filozoficzna i teologiczna wizja człowieka, w: Jan Paweł II, Redemptor hominis. Tekst i komentarze, red. Z.J. Zdybicka, Lublin 1982, s. 75–87 (przedruk: S. Kamiński, Jak filozofować? Studia z metodologii filozofii klasycznej, do druku przygotował T. Szubka, Lublin 1989, 189, 279–291)

CZY FILOZOFIA SŁUŻY TEOLOGII?

S. Kamiński, Czy filozofia służy teologii?, „Roczniki Filozoficzne” 1985–1986, t. 33–34, z. 2, s. 57–67 (przedruk: s. Kamiński, Jak filozofować? Studia z metodologii filozofii klasycznej, do druku przygotował T. Szubka, Lublin 1989, 205, 373–380)

BIBLIOGRAFIA  215

[/tab]
[tab title=”STANISŁAW KAMIŃSKI – OSOBA I DZIEŁO”]

Gabriela Besler

Uniwersytet Śląski w Katowicach

BIOGRAM STANISŁAWA KAMIŃSKIEGO

DANE BIOGRAFICZNE

Stanisław Kamiński urodził się 24 października 1919 roku w folwarku Gubernia (dziś Radzyń Podlaski). Rodzicami byli: Helena, z domu Gmur, oraz Jan Kamiński, z zawodu mechanik. W 1938 roku zdał egzamin maturalny w Gimnazjum Biskupim w Siedlcach i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchowego w Janowie Podlaskim. W roku 1940 seminarium zostało przeniesione do Siedlec i tam Kamiński kontynuował naukę. W 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie. Krótko pracował jako wikariusz w parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Kosowie Lackim. W tym samym roku rozpoczął studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, ukończone w 1948 roku. Nie służył w wojsku ani w oddziałach partyzanckich, nie należał także do żadnych organizacji. Jego brat został rozstrzelany przez gestapo w 1940 roku za przynależność do Związku Harcerstwa Polskiego[1], a drugi brat, Marian, w okresie powojennym zamieszkał wraz z rodziną w Lublinie. Stanisław Kamiński zmarł 21 marca 1986 roku we Fryburgu Bryzgowijskim (Niemcy), w katolickim szpitalu Loretto Krankenhaus. Pochowany został w Lublinie.

Kamiński pracował w zakresie logiki formalnej, historii logiki, ogólnej metodologii nauk, filozofii nauki, metodologii filozofii, naukoznawstwa, metodologii teologii. Pracował w duchu i stylu szkoły lwowsko-warszawskiej, kontynuował prace Koła Krakowskiego, należał do współtwórców lubelskiej szkoły filozoficznej. Sam o sobie mówił, że jest typem encyklopedysty, gdyż miał dar syntetycznych ujęć i dostrzegania związków między odległymi dziedzinami[2]. Był człowiekiem dobrym, mądrym, lubianym, chociaż jako egzaminator był surowy. Znany z poczucia humoru, bywał „duszą towarzystwa”. Został laureatem Orderu Uśmiechu Eutrapelii – dorocznego wieczoru kabaretowego organizowanego przez studentów KUL. Od 2001 roku na KUL odbywają się „Stanislaw Kaminski Memorial Lectures”, podczas których wykładają sławni filozofowie z zagranicy. Kamiński ma liczne grono uczniów, do których należą m.in.: Antoni Stępień, Stanisław Majdański, Mikołaj Poletyło, Anna Buczek, Józef Herbut, Czesław Wojtkiewicz, Andrzej Bronk SVD, Tadeusz Kwiatkowski, Jan Przybyłowski, Jerzy Kopania, Kazimierz Trzęsicki, Urszula Żegleń, Tadeusz Szubka. Jest autorem dwóch książek, jednej współautorem, licznych artykułów, recenzji, komunikatów i haseł encyklopedycznych.

STOPNIE I TYTUŁY NAUKOWE

Kamiński pracę magisterską Pojęcie i podział supozycji terminów u scholastyków obronił w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1948 roku. Nie udało się ustalić, kto był jej promotorem, nie zachowała się też żadna recenzja tej pracy. Rok później niespełna trzydziestoletni Kamiński obronił tamże rozprawę doktorską Fregego dwuwartościowy system aksjomatyczny zmiennych zdaniowych w świetle współczesnej metodologii nauk dedukcyjnych. Promotorem był ks. dr Józef Pastuszka (1897–1989). W Archiwum KUL jest dostępna recenzja prof. Narcyza Łubnickiego (1904–1988). Kamiński podał, że recenzentami byli także prof. Jerzy Słupecki (1904–1987) i ks. prof. Antoni Korcik (1892–1969)[3]. Dziś doktorat Kamińskiego jest uważany za jedną z pierwszych w świecie prac poświęconych logice Fregego.

Procedura starania się o nadanie Kamińskiemu stopnia naukowego docenta trwała prawie pięć lat (19.02.1954 – 27.11.1958). Została rozpoczęta i zakończona w oparciu o Ustawę z 15 grudnia 1951 roku o szkolnictwie wyższym i o pracownikach nauki[4] oraz o dokument, w którym jest mowa o tym, że do 30 czerwca 1954 roku osoby posiadające „tytuł doktora (starego typu)” mogą starać się o tytuł naukowy docenta[5]. Po tej dacie tytuł naukowy docenta miał być przyznawany tylko osobom posiadającym stopień kandydata nauk, którego Kamiński nie posiadał – był doktorem. Do wymogów dotyczących dorobku naukowego i pracy dydaktycznej był dołączony wymóg wykazania się znajomością przodującej nauki radzieckiej, zasad materializmu dialektycznego i historycznego oraz umiejętności ich stosowania w swej pracy naukowej. Tych ostatnich warunków Kamiński nie spełniał.

Wszystko wskazuje na to, że Kamiński został zachęcony przez Radę Wydziału Filozoficznego KUL[6] do wnioskowania o tytuł naukowy docenta na podstawie tzw. starego typu stopnia doktora. Rozpoczął procedurę na podstawie niepublikowanych referatów, recenzji i skryptu z logiki. Wniosek został wysłany do Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego na pięć dni przed upłynięciem okresu przejściowego. Pozytywnymi opiniodawcami byli: prof. Korcik, prof. Jerzy Kalinowski (1916–2000), ks. prof. Piotr Chojnacki (1897–1969)[7]. Po upływie trzech i pół roku, 12 grudnia 1957 roku, Sekcja Nauk Społecznych Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej uznała, że przyznanie tytułu docenta będzie mogło nastąpić po ukazaniu się w „Studia Logica” dwóch prac Kamińskiego. Niespełna rok później, 10 października 1958 roku, wysłano dwie oczekiwane prace[8] oraz trzy dodatkowe[9].

Wtedy procedura zdecydowanie przyśpieszyła. Recenzje uaktualnionego dorobku napisali: prof. Kazimierz Ajdukiewicz (1890–1963), prof. Tadeusz Czeżowski (1889–1981) i doc. Andrzej Grzegorczyk (1922–2014)[10]. Tytuł naukowy docenta został przyznany Kamińskiemu 27 listopada 1958 roku. Miał wtedy 39 lat.

Kamiński nigdy nie rozpoczął procedury habilitacyjnej, nie uzyskał więc stopnia doktora habilitowanego. Jednak we wniosku o tytuł profesora zwyczajnego jest tytułowany doktorem habilitowanym[11].

Obydwa tytuły, profesora zwyczajnego i nadzwyczajnego, nadano Kamińskiemu na podstawie Ustawy z 5 listopada 1958 roku o szkołach wyższych. Oto pierwsze zdanie tej ustawy: „Szkoły wyższe aktywnie uczestniczą w budowie i umacnianiu socjalizmu w Polsce Ludowej”.

Procedura unadzwyczajnienia Kamińskiego rozpoczęła się w styczniu 1964 roku. Wysłano pisma do wszystkich jednostek uniwersyteckich zajmujących się filozofią z prośbą o ocenę. Pozytywne opinie przedstawili: prof. Łubnicki z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, prof. Maria Kokoszyńska-Lutmanowa (1905–1981) z Uniwersytetu Wrocławskiego, ks. prof. Chojnacki z Akademii Teologii Katolickiej, ks. prof. Józef Iwanicki (1902–1995) z Akademii Teologii Katolickiej, prof. Janina Kotarbińska (1901–1997) z Uniwersytetu Warszawskiego i prof. Izydora Dąmbska (1904–1983) z Uniwersytetu Jagiellońskiego[12]. Niektóre jednostki nie odpowiedziały, lecz nie było opinii negatywnych. W dniu 29 listopada 1965 roku Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego nadało czterdziestosześcioletniemu Kamińskiemu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego i powołało go na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Katedrze Metodologii Nauk KUL.

W 1970 roku Kamiński rozpoczął procedurę starania się o tytuł naukowy i stanowisko profesora zwyczajnego[13]. Recenzje napisali: prof. Czeżowski, ks. prof. Iwanicki[14], prof. Dąmbska, której konkluzję zacytuję:

Zarówno pobieżnie scharakteryzowana tu działalność Ks. Prof. Stanisława Kamińskiego, jak i wyrażające się w niej LOGOS i ETHOS tego uczonego i nauczyciela: uczonego bezkompromisowego w dążeniu do obiektywności, wszechstronności i formalnej precyzji osiąganych wyników, nauczyciela stwarzającego przez swą postawę naukową i etyczną najlepszy klimat dla rozwoju skupiających się wokół niego młodych adeptów wiedzy, są podstawą w pełni uzasadniającą wniosek o nadanie Mu tytułu profesora zwyczajnego[15].

W dniu 4 stycznia 1971 roku nadano Kamińskiemu „tytuł naukowy profesora zwyczajnego obowiązujący w KUL oraz powołano go na to stanowisko w katedrze metodologii nauk na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej”[16]. Miał wtedy 51 lat, był na tym stanowisku przez kolejnych 16 lat, aż do swojej śmierci.

ZATRUDNIENIE UNIWERSYTECKIE

W latach 1947–1949 Kamiński prowadził na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych KUL ćwiczenia zlecone z logiki oraz z prawa rzymskiego, początkowo jako asystent-wolontariusz. W roku akademickim 1949/50 jako starszy asystent poprowadził swój pierwszy wykład z metodologii ogólnej. Jako adiunkt, od września 1950 roku do sierpnia 1956 roku, prowadził zajęcia z następujących przedmiotów dla studentów filozofii: (1) wykłady: teoria poznania (także dla Wydziału Nauk Humanistycznych), elementy logiki (także dla Wydziału Teologicznego), ogólna metodologia nauk; (2) ćwiczenia: logika, ogólna metodologia nauk; (3) seminaria: logika; (4) wykłady monograficzne: wybrane zagadnienia z ogólnej metodologii nauk, wybrane zagadnienia z logiki nowożytnej, wybrane zagadnienia z logiki.

Od września 1956 roku był przez dwa lata kontraktowym zastępcą profesora metodologii i prowadził zajęcia dla studentów filozofii: (1) wykłady: logika (także dla Wydziału Teologicznego), ogólna metodologia nauk, teoria poznania, logika z teorią poznania (dla Wydziału Teologicznego); (2) ćwiczenia: ogólna metodologia nauk, logika, logika formalna; (3) seminaria: logika i metodologia; (4) wykłady monograficzne: wybrane zagadnienia z logiki, wybrane zagadnienia z ogólnej metodologii nauk.

Od stycznia 1959 roku do 1964 roku był docentem i prowadził następujące zajęcia: (1) wykłady: logika (także dla Wydziału Nauk Humanistycznych), ogólna metodologia nauk, metodologia historii (dla Wydziału Teologicznego); (2) ćwiczenia: ogólna metodologia nauk; seminaria: metodologia ogólna; (4) wykłady monograficzne: wybrane zagadnienia z logiki formalnej, wybrane zagadnienia z ogólnej metodologii nauk, wybrane zagadnienia z logiki, elementy metodologii nauk filozoficznych.

W okresie od roku akademickiego 1965/66 do stycznia 1971 roku pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego i prowadził następujące zajęcia: (1) wykłady: logika (także dla Wydziału Nauk Humanistycznych), ogólna metodologia nauk, elementy metodologii historii (Wydział Nauk Humanistycznych), metodologia nauk historycznych (Wydział Teologiczny); (2) ćwiczenia: logika (Wydział Nauk Humanistycznych); (3) seminaria: ogólna metodologia nauk; (4) wykłady monograficzne: elementy metodologii filozofii, wybrane zagadnienia z metodologii nauk, wybrane zagadnienia z logiki formalnej, wybrane zagadnienia z ogólnej metodologii nauk i teorii poznania, filozofia matematyki; (5) konwersatorium: metodologia nauk humanistycznych (prowadzone z prof. Czesławem Zgorzelskim dla pracowników Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej), metodologia nauk humanistycznych (Wydział Nauk Humanistycznych).

Ostatni okres pracy uniwersyteckiej to praca na stanowisku profesora zwyczajnego, od stycznia 1971 roku do śmierci w roku 1986.

Prowadził wtedy następujące zajęcia: (1) wykłady: logika (także dla Wydziału Nauk Humanistycznych), ogólna metodologia nauk, metodologia (Wydział Prawa Kanonicznego), elementy metodologii historycznej (Wydział Teologiczny), dydaktyka filozofii, wstęp do filozofii, metodologia prawa kanonicznego (Wydział Prawa Kanonicznego), logika z elementami metodologii nauk humanistycznych (Wydział Nauk Humanistycznych), metodologia historii (Wydział Teologiczny), metodologia nauk prawnych (Wydział Prawa Kanonicznego), historia nauki; (2) ćwiczenia: logika (Wydział Nauk Humanistycznych); (3) seminarium: metodologia nauk; (4) wykłady monograficzne: monizm czy pluralizm w filozofii nauki, elementy metodologii filozofii, metodologia historii, filozofia matematyki, wybrane zagadnienia z ogólnej metodologii nauk, historia nauki i metod naukoznawczych, teoria nauki; (5) konwersatorium: metodologia, metodologia prawa kanonicznego (Wydział Prawa Kanonicznego).

FUNKCJE UNIWERSYTECKIE I INNE ORAZ CZŁONKOSTWO W ORGANIZACJACH

Od 1957 roku aż do śmierci Kamiński był kierownikiem Katedry Metodologii Nauk na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL, która była pierwszą tego typu katedrą w Polsce, założoną w 1952 roku przez Iwanickiego. Od 1969 roku prowadził prace nad Katalogiem Systematycznym Biblioteki Uniwersyteckiej KUL[17]. Od 1969 roku był kuratorem Katedry Logiki. W latach 1970–1975 oraz 1977–1986 był dziekanem Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej, w międzyczasie także prodziekanem tego wydziału – w roku akademickim 1979/80. W latach 1957–1970 był kierownikiem specjalizacji filozofii teoretycznej na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej.

Od 1949 roku Kamiński należał do Wydziału Filozoficznego Towarzystwa Naukowego KUL: wpierw jako członek-współpracownik, potem członek-korespondent, a w końcu jako członek czynny[18]. Był sekretarzem generalnym tego wydziału, potem skarbnikiem, a od 1985 roku do śmierci przewodniczącym[19].

Ponadto był wiceprzewodniczącym Wydziału Humanistycznego Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, kierownikiem Międzywydziałowego Konwersatorium Metodologii Nauk Humanistycznych, członkiem Zespołu Klasyfikacji Nauk przy Ośrodku Dokumentacji i Informacji Naukowej PAN. W latach 1981–1984 był członkiem prezydium Komitetu Nauk Filozoficznych PAN.

Kamiński był odpowiedzialny za dział filozofii teoretycznej w redakcji Encyklopedii katolickiej (tomy 1–5). Należał do grona redaktorów naczelnych tomu piątego. Był także współredaktorem „Roczników Filozoficznych”, przewodniczącym Senackiej Komisji Lokalowej oraz Senackiej Komisji Finansowo-Gospodarczej, członkiem Senackiej Komisji do Spraw Nauki, Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II, Komisji ds. Urlopów Naukowych, Senackiej Komisji ds. Kadry Naukowo-Dydaktycznej.

UDZIAŁ W ŻYCIU NAUKOWYM

Kamiński brał czynny udział w polskim życiu naukowym, a w zagranicznym na miarę tamtych czasów. W 1958 roku, oczekując na werdykt Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej w sprawie wniosku o docenturę, starał się o dwuletni wyjazd do Niemiec, na uniwersytety w Bonn i Kolonii oraz do Instytutu Alberta Wielkiego w Münster, gdzie miał pogłębiać swoją wiedzę z zakresu historii logiki średniowiecznej. Wyjazd nie doszedł do skutku. W 1964 roku brał udział w trzecim międzynarodowym kongresie filozofii średniowiecznej w Mediolanie oraz w zjeździe renesansowców w Wenecji. W 1973 roku wygłosił dwa wykłady na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji: Wissenschaftstheoretische Aspekte – Rationale Faktoren in der modernen Wissenschaft und Theologie oraz Typen von Ethik.

W latach 1950–1952 brał udział w seminarium z podstaw matematyki, prowadzonym przez prof. Andrzeja Mostowskiego w Państwowym Instytucie Matematyki w Warszawie. Regularnie brał czynny udział w Tygodniach Filozoficznych organizowanych w KUL.

Od 1953 roku był członkiem grupy historii logiki przy Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, potem przy Komitecie Filozoficznym PAN, następnie przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN (co najmniej do 1964 roku). Brał udział w pracach Konwersatorium Naukoznawczego przy Zakładzie Historii Nauki i Techniki PAN, prowadzonym przez prof. Tadeusza Kotarbińskiego (1886–1981).

W szczególny sposób Kamiński był naukowo związany z Ajdukiewiczem, Czeżowskim, Dąmbską oraz Stefanem Swieżawskim (1907–2004) i Mieczysławem Albertem Krąpcem OP (1921–2008). Poza lubelskim współpracował głównie z dwoma ośrodkami: warszawskim i krakowskim.

[1] S. Kamiński, Ankieta personalna z 1954 r. (Archiwum Katedry Metodologii Nauk KUL).

[2] A.I. Buczek, Świadectwo kresu, „Roczniki Filozoficzne” 1987, t. 35, z. 1, s. 384–388.

[3] S. Kamiński, Autobiogram, „Ruch Filozoficzny” 1985, t. 42, nr 1–2, s. 106–112.

[4] W brzmieniu Obwieszczenia Ministra Szkolnictwa Wyższego z 10 października 1956 roku w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu uchwały z 15.12.1956 roku o szkolnictwie wyższym i o pracownikach nauki.

[5] Uchwała nr 1 Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki z 29 kwietnia 1953 roku w sprawie zasad postępowania przy nadawaniu stopnia kandydata nauk.

[6] W latach akademickich 1954/55–1960/61 wydział nosił nazwę Wydział Filozofii, wcześniej i później – Wydział Filozofii Chrześcijańskiej.

[7] A. Korcik, Opinia o pracach naukowych Ks. dra Stanisława Kamińskiego, Lu-blin 1954; J. Kalinowski, Opinia o całokształcie działalności naukowej ks. dr Stani-sława Kamińskiego, uzasadniająca wniosek o nadanie mu tytułu naukowego docenta, Lublin 1954; P. Chojnacki, Opinia o dorobku naukowym Ks. Dra Stanisława Ka-mińskiego przedstawionego do nadania mu tytułu docenta naukowego, Lublin 1954.

[8] S. Kamiński, O początkach indukcji matematycznej, „Studia Logica” 1958, t. 7, nr 1, s. 221–241; tenże, Hobbesa teoria definicji, „Studia Logica” 1958, t. 7, nr 1, s. 43–69.

[9] S. Kamiński, Fregego logika zdań, „Roczniki Filozoficzne” 1955–1957, t. 5, z. 1, s. 31–64; tenże, Rola Locke’a i Condillaca w dziejach teorii definicji, „Roczniki Filozoficzne” 1955–1957, t. 5, z. 1, s. 67–101; tenże, Nauka o indukcji w logice XVI-ego wieku, „Collectanea Theologica” 1957, t. 28, s. 235–258.

[10] S. Kamiński, Autobiogram, dz. cyt., s. 107. Brak jakiegokolwiek dokumentu archiwalnego to potwierdzającego.

[11] M.A. Krąpiec, Wniosek o nadanie przez Radę Państwa tytułu profesora zwyczaj-nego w zakresie metodologii nauk dr. hab. Stanisławowi Kamińskiemu, Lublin 1970.

[12] Na przełomie czerwca i lipca 1964 roku Dąmbska, decyzją władz państwo-wych i wbrew swojej woli, została przeniesiona z Uniwersytetu Jagiellońskiego do Instytutu Filozofii i Socjologii PAN na stanowisko profesora nadzwyczajnego. Por. Izydora Dąmbska 1904–1983, zebrał i oprac. J. Perzanowski, Kraków 2001, s. 62, 72; K. Wójcik, Dąmbska Izydora, w: Encyklopedia filozofii polskiej, t. 1, red. A. Maryniarczyk, Lublin 2011, s. 277–280. Opinia Kamińskiemu została więc napisana w ostatnich dniach pracy Dąmbskiej w Uniwersytecie Jagiellońskim.

[13] Obowiązywały wtedy następujące dokumenty prawne: Ustawa z 31 marca 1965 roku o stopniach naukowych i tytułach naukowych; Zarządzenie Ministra Szkolnictwa Wyższego i Sekretarza Naukowego PAN z 13 grudnia 1965 roku w sprawie trybu składania przez rady wydziału i rady naukowe wniosków o przed-stawienie kandydatów do tytułu naukowego.

[14] T. Czeżowski, Ocena dorobku naukowego profesora nadzwyczajnego dr hab. Sta-nisława Kamińskiego jako podstawa do wniosku o przyznanie mu tytułu naukowego profesora zwyczajnego (Toruń 1970) (Archiwum KUL); J. Iwanicki, Recenzja dzia-łalności pi-śmienniczej profesora nadzw. dr. Stanisława Kamińskiego, Warszawa 1970.

[15] I. Dąmbska, Referat dotyczący dorobku naukowego Ks. prof. dr Stanisława Kamińskiego, Kraków 1970, s. 5.

[16] Dokument wystawiony przez Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyż-szego do Obywatela Rektora KUL, Warszawa 1971.

[17] G. Wilczyńska, Nauka i metanauka a katalog systematyczny Biblioteki Uniwer-syteckiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Ko-ścielne” 2003, t. 79, s. 207, 208, 211.

[18] A.B. Stępień, Działalność naukowa i organizacyjna ks. prof. Stanisława Kamiń-skiego (1919–1986), „Zeszyty Naukowe KUL” 1986, t. 29, s. 18.

[19] Z.E. Roskal, Wydział Filozoficzny Towarzystwa Naukowego KUL, w: Polskie Towarzystwo Filozoficzne, czyli z dziejów filozofii jako nauki instytucjonalnej, red. B. Markiewicz, J.J. Jadacki, R. Jadczak, Warszawa 1999, s. 214.

[/tab]
[tab title=”Polska filozofia chrześcijańska w XX wieku”]

Seria wydawnicza „Polska filozofia chrześcijańska w XX wieku” obejmuje monograficzne opracowanie myśli 13 wybitnych przedstawicieli tego nurtu filozofii, działających zwłaszcza w XX wieku i na początku wieku XXI (Mieczysław Gogacz, Piotr Lenartowicz, Stanisław Kamiński, Kazimierz Kloskowski, Kazimierz Kłósak, Feliks Koneczny, Mieczysław Albert Krąpiec, Tadeusz Styczeń, Tadeusz Ślipko, Józef Tischner, Karol Wojtyła, Jacek Woroniecki, Zofia J. Zdybicka).

Każdemu z filozofów poświęcony został odrębny tom, według następującego układu: biografia i bibliografia danego autora, źródła inspiracji filozoficznej (wpływ własnej szkoły filozoficznej, zapożyczenia od innych systemów), preferowana koncepcja filozofii, podejmowane problemy i propozycje ich rozwiązań, słownik podstawowych pojęć, polemiki i dyskusje, jakie dany autor prowadził w środowisku krajowym i zagranicznym. Dodatkowo każdy tom został wzbogacony antologią reprezentatywnych dla danego autora tekstów filozoficznych.

Niniejszy tom jest poświęcony Stanisławowi Kamińskiemu (1919–1986) – filozofowi, metodologowi, historykowi logiki i nauki, naukoznawcy.

[/tab]
[/tabs]