Trzeci Kongres Filozofii Polskiej, 18-20 października 2024

Filozofia jako dążenie do wiedzy całościowej o rzeczywistości, jest z założenia refleksją uniwersalną. Jednakże będąc dziedziną kultury kształtowanej przez człowieka i mającej na niego wpływ, uwzględnia nie tylko nasze ogólnie potrzeby intelektualne, wspólne dla wszystkich kultur, ale także te, które wynikają ze specyficznych doświadczeń historycznych i innych czynników. Dlatego też, tak jak istnieje polska literatura czy muzyka, która ukształtowała się jako coś odrębnego wśród literatur i muzyk innych krajów, tak istnieje też polska filozofia, będąca wytworem narodu polskiego i zrodzona oraz rozwinięta przez jego przedstawicieli. W większym lub mniejszym stopniu, wyraża ona polski pogląd na świat. Oparta jest na długiej historii, w której wykształciły się specyficzne dla Polaków idee, dążenia i wartości. Stanowi wyraz bogactwa myśli polskiej. Wyrasta ze świadomości odrębności polskiej umysłowości. Jej najwięksi przedstawiciele to między innymi Józef M. Hoene-Wroński (1778–1853), Józef Gołuchowski (1797–1858), Bronisław Trentowski (1808–1869), Karol Libelt (1807–1875), August Cieszkowski (1814–1894), Kazimierz Twardowski (1866–1938), Wincenty Lutosławski (1863-1954), Kazimierz Ajdukiewicz (1890-1963), Roman Ingarden (1893-1970). Należy przypominać o jej tradycji, badać ją sumienie, szukać w niej inspiracji dla myśli współczesnej oraz dbać, aby znalazła należne miejsce w dziejach filozofii światowej. Należy podjąć trud jej dalszego rozwoju.